Επενδύσεις, διγλωσσία και στρουθοκαμηλισμός

Αρκετοί εντυπωσιάστηκαν και ορισμένοι αμετανόητοι απογοητεύτηκαν, από την πρόσφατη –νέα-  στροφή του Αλέξη Τσίπρα προς τις επενδύσεις. Επισκέψεις σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, ανοίγματα προς διεθνείς επενδυτές, εναγκαλισμοί με τον νεόκοπο, φιλελεύθερο μεταρρυθμιστή πρόεδρο της Γαλλίας.

Για πολλοστή φορά, επιλέγουμε να δούμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Η κυβέρνηση του μέγα θαυμαστή του Ανδρέα Παπανδρέου, συνεχίζει να πορεύεται με μοναδική της στρατηγική σταθερά την επικοινωνιολαγνεία και τακτική εφαρμογής αυτής, τη διγλωσσία, με την οποία φιλοδοξεί να διατηρεί τις απαραίτητες ισορροπίες, σχεδόν με τους πάντες.

Και να είμαστε αρεστοί στον Μακρόν και του Γάλλους επενδυτές και να γαργαλάμε το αριστερό ακροατήριο. Και να προωθούμε ιδιωτικοποιήσεις και την ίδια στιγμή να τις μποϊκοτάρουμε εκ των έσω. Και να τονίζουμε με κάθε ευκαιρία πόσο ευρωπαϊστές είμαστε και να βαυκαλιζόμαστε πως παίζουμε τους κουτόφραγκους στα δάχτυλα. Με λίγα λόγια, και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Τα γεγονότα και η πραγματικότητα, όσο κι αν ακόμα προκρίνουμε έναντι αυτών τον στρουθοκαμηλισμό, μιλούν από μόνα τους για τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής. Επενδύσεις όχι απλά δεν έρχονται ελέω των άθλιων συνθηκών που έχουν να κάνουν με την αβεβαιότητα, την φορολογία, την επενδυτική νομοθεσία, τις καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης και τόσα άλλα, αλλά περιπτώσεις όπως η Eldorado Gold, το Ελληνικό, η Κασσιόπη, ο Καφηρέας είναι μόνο λίγα από τα παραδείγματα της παταγώδους αποτυχίας της κυβέρνησης στο μέγιστης σημασίας αυτό στοίχημα.

Για να διαπιστώσει δε κανείς, το σουρεαλιστικό μεγαλείο στο οποίο μας υποβάλει καθημερινά η κυβέρνηση Τσίπρα, αρκεί ένα μόνο από τα δεκάδες παραδείγματα επενδύσεων που μένουν στα χαρτιά για λόγους που και η πιο καλπάζουσα φαντασία θα αδυνατούσε να τους εφεύρει. Η επένδυση εκατομμυρίων για τη δημιουργία αιολικού πάρκου στον Καφηρέα, έχει κολλήσει διότι προτάσσεται η προστασία του ευγενούς πτηνού που ακούει στο όνομα μπούφος (!). Είπατε κάτι;

Ξεκάθαρα, η μόνη οδός προς την πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη, περνά μέσα από τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα –διεθνούς ή μη. Αυτές για να ευοδωθούν χρειάζονται από το ελληνικό κράτος στήριξη με πράξεις και όχι με λόγια. Η πλέον αποτελεσματική, θα ήταν να φύγει από την μέση και να σταματήσει να ορθώνει αναχώματα με ευθείς ή έμμεσους τρόπους.

Κανένας καλός πατερούλης δεν πρόκειται να φέρει δουλειές στην χώρα. Κανένας από μηχανής θεός δεν πρόκειται να βρέξει λεφτά στον επίλεκτο λαό, τον βασανισμένο από τους τόσους κυνηγούς του. Αν τόσα χρόνια μετά το απότομο πέρας της μεγάλης ελληνικής οφθαλμαπάτης, συνεχίζουμε να ζούμε με τέτοιες φαντασιώσεις, είμαστε απλά άξιοι της μοίρας μας.