«Ο Ταξιδιώτης»

«...Θα σου πω ένα μυστικό, να το θυμάσαι: στους πυρετούς της μνήμης, κάνουν καλό κάπου κάπου μερικές κομπρέσες λήθης. Όποιος σέβεται τον εαυτό του οφείλει να διαγράφει, να προχωρά...»

***

Και σε ποιόν δεν έχει τύχει; Για όλους υπήρξε κάποτε εκείνος ο άνθρωπος που διέθετε τις ιδανικότερες των προοπτικών είτε σε φιλικό, είτε σε ερωτικό επίπεδο και έχει πια στοιβαχτεί στο σεντούκι των πιο σκονισμένων αναμνήσεων. Άλλωτε (πόσο τρομακτικά μακρινό μοιάζει άραγε αυτό το «άλλωτε»; Σαν ένας άλλος εαυτός, ας πούμε), σωματοποιούσε την πρώτη πρωινή σκέψη, και απορροφούσε την τελευταία νυχτερινή. Ήταν η ταχεία, της οποίας τα δρομολόγια αυγάτιζαν στιγμές ευτυχίας. Ήταν μια φωτογραφία στραβά στερεωμένη με μαγνητάκια στο ψυγείο. Από εκείνες που μάς θυμίζουν πόσο ανόητοι μπορούμε να γίνουμε με ή για αυτούς που αγαπάμε. Ήταν ο μαέστρος στα γέλια που τράνταζαν τα μπαλκόνια και τις ταράτσες μας τα καλοκαίρια, το παραμορφωμένο είδωλο με την αστεία έκφραση που καθρεφτιζόταν στα αδειανά κουτιά της μπύρας. Ήταν ένα πρόσθετο μέλος στην οικογένειά μας, μια δεύτερη καρδιά στο στήθος μας, κι ο αμετακίνητος σάκος για όλα τα κροσέ της ψυχής μας. Με άλλα λόγια, ήταν πάντα εκεί.

Ήταν ο σύντροφος ή ο κολλητός μας.

Και δε θα 'ναι ξανά εδώ. Από δική του επιλογή. Νιώθεις ορφανός και σακάτης ταυτόχρονα στη συνειδητοποίηση, έτσι δεν είναι; Νιώθεις ρίγη και αναβρασμό την ίδια στιγμή. Νιώθεις μόνος ή καλύτερα, τρωτός. Πού να αποδώσεις τη φυγή; Στην αγάπη που έδωσες απλόχερα; Στην τόση εμπιστοσύνη; Μήπως ήταν υπερβολικό το φορτίο για το καραβάκι που έπλεε στα νερά σου; Το είδες να βουλιάζει και έκτοτε έχεις κάθε νύχτα εφιάλτες. Πώς στο καλό να χαμηλώσεις μια σιωπή που παίζει στη διά πασών; Μήπως προηγουμένως είπατε πολλά; Τα εξαντλήσατε όλα; Λες να υπάρχει κάπου ένας αόρατος χρονοδιακόπτης σχέσεων που σημείωσε την ώρα θανάτου στη δική σας; Γιατί αλλάζουν ρότα οι άνθρωποι και φεύγουν; Είναι το όνομά σου αυτό που δε χωρά πλέον στα σχέδιά τους και σε εγκαταλείπουν έτσι απλά; Και τι σημαίνει φιλία ή συντροφικότητα σε τελική ανάλυση; Τούτες οι απορίες αν δεν απαντηθούν επαρκώς, είναι ικανές να σε τρελάνουν, ξέρεις. Κρυφοκοιτάζουν το σούρουπο που πέφτει βαρύ στις πλάτες σου. Σε απτή συνέργεια με το σκοτάδι, έρχονται και σε συνθλίβουν σαν μπαλόνι. Κλέβουν το οξυγόνο σου.

Οι άνθρωποι ξεχνούν. Αυτή είναι η αλήθεια. Ξεχνούν διευθύνσεις. Ξεχνούν ημερομηνίες. Φυσικά και οι ευεργεσίες που τους έκανες και τα νυχτέρια σου στο πλευρό τους, είναι στην ίδια λίστα. Θα γυρίσουν να σου πουν πως ουδέποτε στα ζήτησαν. Θα επιμείνουν πως όλα ήταν δικές σου ευγενικές πρωτοβουλίες. Θα προσπαθήσουν να σε πείσουν γι' αυτό. Όταν φύγουν, μην περιμένεις επιστροφή. Όταν τραβήξουν την πόρτα πίσω τους, θα εξαϋλωθούν, θα καούν στο φως της μέρας. Τίποτα από ό,τι τους αφορά δε θα λογαριάζεται στο εξής για δικό σου. Για 'κείνους δεν είσαι παρά ένα πρόσωπο που στέκει στην κόψη του ξυραφιού. Πίσω από τη φλόγα ενός κεριού. Όταν σβήσει η φλόγα, σβήνεις κι εσύ. Μοιραία. Αναπόφευκτα. Τελεσίδικα. Κληρονομείς παραδείσους που μετατράπηκαν σε παραπήγματα μνήμης. Κι όμως αν καθίσεις και το καλοσκεφτείς, παράδεισος είναι εκεί που δε βαρυγκομούν να ανταποδίδουν την αγάπη. Όχι αλλού. Μένεις με δάκρυα που λίγο και θα φουσκώσουν τις πλάκες του προσώπου σου. Δάκρυα; Για ποιό λόγο; Ω, έλα τώρα. Οι πράξεις των ανθρώπων δεν αξίζουν τόσο. Θα σου πω ένα μυστικό, να το θυμάσαι: στους πυρετούς της μνήμης, κάνουν καλό κάπου κάπου μερικές κομπρέσες λήθης. Όποιος σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να διαγράφει, να προχωρά. Κι όποιος δε θέλει να λέγεται «ταξιδιώτης ενός απύθμενα ανικανοποίητου Εγώ», ας μη βγάζει αυτού του είδους το διαβατήριο. Όποιος δε θέλει να ξεχνιέται μετά την αναχώρησή του, ας μη φεύγει από κοντά σου.

Αναστασία Δημητροπούλου

Φιλόλογος - Μεταφράστρια