«Η κατάρα του να μην ευχαριστιέσαι τίποτα»

«Η αλήθεια είναι ότι ένας τέτοιος κόσμος όπου οι γέροι δουλεύουν και οι νέοι κοιμούνται είναι άνευ προηγουμένου»  Michele Serra

Kάθε Σεπτέμβρη πέρα από τους μικρούς «ξεκινάνε» και οι μεγάλοι. Όχι κάποιο  δικό τους σχολείο αλλά νέες δραστηριότητες και χόμπι.  H κρίση μας βρήκε με περισσευούμενο χρόνο που ένα αόρατο πρέπει  μας οδηγεί να  το γεμίσουμε.  Οι επιλογές πολλές. Τρέξιμο, ζωγραφική,  σεμινάρια φωτογραφίας και υποκριτικής, αργεντίνικο τάνγκο, αφρικάνικα κρουστά είναι έτοιμα να κερδίσουν τους καταναλωτές. Λογοτεχνικές συντροφιές, αθλητικά παρεάκια και πολιτιστικοί σύλλογοι ξεπροβάλλουν από παντού πρόθυμα να μας δεχτούν στη στοργική αγκαλιά τους.

Στα μέσα του Νοέμβρη άντε αρχές  Δεκέμβρη, οι περισσότεροι θα έχουν σταματήσει. Ίσως ξεκινήσουν κάποιο άλλο χόμπι με πιθανόν το ίδιο αποτέλεσμα. Οι αιτίες πολλές. Λίγο που χάνεται η καλοκαιρινή φόρα, λίγο που χαλάει ο καιρός, λίγο που δεν βρήκαμε κάποιο ταίρι. Κυρίως όμως το πως δεν ξέρουμε κυριολεκτικά τι θέλουμε.  Οι φωτογραφίες από το καινούργιο χόμπι μπορεί να παραμείνουν στο  διαδικτυακό προφίλ αλλά ο υποφαινόμενος θα αγνοείται κάθε απόγευμα από τους καινούργιους φίλους του.  Ίσως εμφανιστεί στη πρωτοχρονιάτικη πίτα του συλλόγου δίνοντας μία υπόσχεση πως από τον καινούργιο χρόνο, «από εδώ και μπρος» όπως χαρακτηριστικά θα πει,  θα τον βλέπουν πιο συχνά ενώ έχει αλειφτεί με τη ζάχαρη άχνη της βασιλόπιτας.

Οι δραστηριότητες απαιτούν συγκέντρωση και αφοσίωση και οι καιροί είναι πολλοί αγχωμένοι για τέτοια πράγματα.  Ένα άγχος που για να κάνεις τα πάντα  σε οδηγεί να διασπάσαι σε χίλια κομμάτια. H σύγχρονη κατάρα του να έχεις τόσες επιλογές αλλά να μην ευχαριστιέσαι τίποτα.

Ήδη η  δεκαετία του ’60 άλλαξε συνήθειες αιώνων . Η τεχνολογία εκμηδένισε αποστάσεις, διευκόλυνε τις επικοινωνίες  εξαφάνισε το φυσικό ημερολόγιο της γέννησης και του θανάτου. Ήταν τότε που ο άνθρωπος  ξεκίνησε να… βιάζεται. Με δε την έλευση των κοινωνικών δικτύων αυτή η βιασύνη έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Οι χρήστες των μέσων μαζί με το λογαριασμό τους απέκτησαν ένα διαρκές άγχος για το τι κάνουν οι άλλοι.

Πάντα υπήρχε η θανάσιμη υποψία ότι κάπου αλλού περνάνε καλύτερα. Αλλά αυτό, κάποτε σε απασχολούσε μία ώρα.  Τότε που μίλαγες στην καφετέρια για το τι κάνουν οι παλιοί φίλοι και γνωστοί. Τώρα απλώνεται σαν τραχανάς από το πρωί μέχρι το βράδυ. Πανταχού παρών στο  αστραπιαίο ανεβοκατέβασμα  του timeline  που ξεκινάς για να δεις μήπως έχεις  χάσεις κάτι και χάνεις τον ύπνο σου. Βλέποντας εικονικές καταστάσεις που δεν ξέρεις καλά καλά αν ισχύουν. Γνωρίζοντας τόσα πράγματα για τους άλλους που πριν την έλευση των δικτύων θα απασχολούσαν μόνο τους υπερβολικά κουτσομπόληδες. Γιατί αλήθεια, πόσες προσωπικές στιγμές των άλλων να καταναλώσεις όταν βαριέσαι να ακούσεις των πιο οικείων;

Όλα αυτά  σε οδηγούν σε αρνητικά συναισθήματα και θλίψη. Τα μέσα μας οδήγησαν να βγάλουμε ότι πιο αρνητικό κρύβουμε, να γίνουμε πιο κακοπροαίρετοι και πιο επικριτικοί με τους άλλους. Φλυαρώντας  για μία μικροπαρεξήγηση και άλλα επιφανειακά και όταν έρθει το κρίσιμο ζήτημα θα μας προσπεράσει εξαντλημένους. Στη δε διασκέδαση οδηγούμαστε να μην ευχαριστιόμαστε το εδώ και τώρα όταν τα μάτια κοιτάζουν διαρκώς προς κάπου αλλού.

Οι νέοι βιώνουν έντονα όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Βρίσκονται σε μία περίεργη μεταφοιτητική φάση που η προσωπική τους ανέλιξη δεν προχωράει. Άνθρωποι που έχουν εκπαιδευτεί τους λένε πως δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. τους συναντάς κουρασμένους  χωρίς να σκάβουν, θλιμμένους χωρίς να έχουν πένθος. Θέλουν να δράσουν αλλά η ενέργεια τους διοχετεύεται άτσαλα σε δευτερεύοντες αγωγούς. Η δύναμή τους αποσπάται χωρίς να βάλουν ένα στόχο και να προχωράνε με μεγάλες δρασκελιές.

Σε εποχές απόλυτου μπερδέματος τα πράγματα πρέπει να γίνουν λιανά. Ξεκινώντας από τα πολύ απλά όπως τα μικρά παιδιά.  Να δούμε αν θέλουμε κάτι ή δε θέλουμε. Πάντα κάπου θα περνάνε καλύτερα από εσένα. Γιατί έχει εσωτερικές δυνάμεις η συντροφιά, είναι πιο έξυπνα τα μέλη της. Γιατί θέλουν να είναι μαζί όχι να μην μένουν μόνοι. Πάντα έτσι γινότανε και θα γίνεται.

Τώρα τα χόμπι είναι καλά ως συνοδευτικά της  κύριας απασχόλησης. Είναι προορισμένα να τη συμπληρώνουν όχι να την υποκαθιστούν. Και τα ευχαριστιέσαι καλύτερα αν το γνωρίζεις αυτό. Και από το να μάθεις την όγδοη φιγούρα της σάλσα ή να παρακολουθήσεις από υποχρέωση μία  νυσταλέα φιλολογική συζήτηση μπορεί  απλά να θέλεις να περπατήσεις μισή ώρα δίπλα στη θάλασσα.

Γιατί πέρα από τον Σεπτέμβρη των δραστηριοτήτων  είναι  και ο Σεπτέμβρης του καθαρού ορίζοντα και το αεράκι απομακρύνει τις απογοητεύσεις.  Είναι στιγμές που τις ρουφάς μέχρι το μεδούλι  και τις ευχαριστιέσαι πραγματικά.