Μαζούτ και …τσεκούρι

«Τσεκούρι» στο επίδομα θέρμανσης από τα μέτρα της Κυβέρνησης. «Τσεκούρι» και στους φόρους από τις εξαγγελίες Μητσοτάκη μετά τις τοποθετήσεις του στην ΔΕΘ.

«Τσεκούρι» προ πολλού όμως έχει πέσει στην δυνατότητα του Έλληνα να επιβιώσει με αξιοπρέπεια στην καθημερινότητά του. Δεν έφθαναν όλα αυτά τα …κοψίματα μία εικονικής πραγματικότητας και εμφανίσθηκε μία …θάλασσα μαζούτ για να οδηγήσει κάποια εκατομμύρια συμπολιτών μας που ζουν στην Αττική να μυρίσουν και να αντιληφθούν μέσα στον καύσωνα πως τελικά κόπηκαν (τσεκουρώθηκαν ) και τα…μπάνια του λαού. Μαύρη η καθημερινότητα. Μαύρισε και η θάλασσα που εδώ στα μέρη μας απλά κατακλύσθηκε από τις άσπρες τσούχτρες. Από όπου και να «πιάσει» κανείς τα θέματα τσούζουν δηλαδή.

Πότε όμως θα γίνει αντιληπτό –πραγματικά αντιληπτό όμως- πως η καθημερινότητά μας, αλλά και το μέλλον μας δεν είναι δυνατόν να βασίζεται σε «τσεκουρώματα» και το ξάσπρισμα της ρύπανσης κάθε μορφής. Βλέπετε ενώ οι θάλασσες κάποια στιγμή θα καθαρισθούν είτε με χημικά, είτε χωρίς, τα γενικότερα προβλήματα καθώς και το ειδικότερο πολιτικό περιβάλλον, δύσκολα θα ασπρίσει άμεσα. Εκτός αν κάποιο πολιτικό αφήγημα βρει αξιόπιστους παραμυθάδες να το «πουλήσουν» στον πολίτη. Αφήγημα όμως που να ταυτίζεται με τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και όχι την εκάστοτε ονειροπόληση των πολιτικών.

Η κρίση δυστυχώς δημιούργησε σύγχυση στην ανάδειξη διαφοροποιημένων πολιτικών. Τι είναι αριστερά και τι δεξιά έχει καταλήξει να προσεγγίζεται μόνον ως προς τον βαθμό προώθησης μνημονιακών μέτρων και της έντασης του «τσεκουρώματος» μισθών και συντάξεων. Σε μία χώρα όπου η κεντροαριστερά στην ουσία διαμόρφωσε το κοινωνικό και αναπτυξιακό περιβάλλον, τα κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιο πρώτο πλέον θα δώσει ένα κάποιο επίδομα –ελεημοσύνης- στους ποιο φτωχοποιημένους Έλληνες. Οι δε κοινωνικές πολιτικές που στην ουσία έχουν εξαφανισθεί, αρχίζουν να αποτελούν αφήγημα εταιρόκλητων πολιτικών δυνάμεων, καθώς πλέον το αυτονόητα κοινωνικό και πολλές φορές αριστερό, γίνεται πλέον αυτονόητα αναγκαίο και κοινωνικά δίκαιο.

Αποτελεί ιστορική ειρωνεία όμως να κινδυνεύει το διαχρονικό πολιτικό αφήγημα της κεντροαριστεράς ή του προοδευτικού κέντρου να υιοθετηθεί από δυνάμεις που αδυνατούσαν χρόνια τώρα να το ασπασθούν. Τι μένει λοιπόν για να κάνει η κεντροαριστέρα; Ίσως το σημαντικότερο. Να πείσει για την πατρότητα νέων κοινωνικά υποστηρικτικών προτάσεων. Για την πραγματική δυνατότητα να εφαρμοσθούν άλλες πολιτικές με «ειλικρινές» κοινωνικό πρόσημο. Στα πλαίσια όμως της γενικής απαξίωσης πως είναι δυνατόν να γίνουμε πειστικοί ως πολιτικοί; Όταν δεν υπάρχει δρόμος σε ένα χωριό για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο και οι γέροντες στο νοσοκομείο, τότε για να είμαστε ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό μας…ο δρόμος είναι μακρύς και επίπονος. Για να μην συνεχίσει το «τσεκούρωμα» του μέλλοντος μίας χώρας και το «μαύρισμα» κάθε προσπάθειας.