Η γνώση κατακτιέται με τα πόδια

Ο δρομέας, σε αντίθεση με αυτόν που οδηγάει κάποιο όχημα, νιώθει το σώμα του σε κάθε του βήμα. Αντιλαμβάνεται ευθύς  την ηλικία και την κούραση του. Αναγνωρίζει την τεμπελιά του και την κοιλιά του αν έχει. Συνειδητοποιεί στο λεπτό πώς δεν έχει προπονηθεί  τόσα καλά αυτή τη περίοδο όπως παλιότερα.

Αλλά δεν θα μπορούσε να χάσει τον αγώνα του Οκτωβρίου. Τον βρήκα στην εκκίνηση της Πλατείας Γεωργίου δίπλα σε μικρούς και μεγάλους. Γνωστοί και άγνωστοι έτοιμοι για τον αγώνα τον καλό. Άλλωστε ο αθλητισμός καλλιεργεί την κοινωνική συνοχή και είναι απαραίτητος  σε εποχές ακραίας ιδιώτευσης.

Η εκκίνηση δόθηκε και το ποτάμι ξεχύθηκε. Μαζί και αυτός όρμησε στην Κορίνθου. Ο κόσμος αραίωνε και ο καθένας έπιανε το ρυθμό του. Του αρέσει να μοιράζεται χαιρετίσματα με τους απέξω από τον αγώνα. Είναι ωραίο να βλέπεις τις διαφορετικές αντιδράσεις αλλά και πέρα από αυτές. Κάποιοι ανταποδίδουν επιφυλακτικά. Κάποιοι γρυλίζουν κουκουλωμένοι στις καρέκλες των καφενείων. Τα παιδιά είναι πάντα πιο ειλικρινή και χαίρονται με κάτι τόσο απλό. Αντάμωσε με το εκκλησίασμα που μόλις είχε σχολάσει από την Ευαγγελίστρια. Έπινε το νερό που του είχανε μόλις δώσει οι εθελοντές. «Μην πίνεις πολύ, θα σε πειράξει» του είπε ένας ηλικιωμένος κύριος συνηθισμένος να δίνει και να παίρνει κηρύγματα.

Ο τερματισμός ήρθε και τώρα αυτός απέξω φωνή και υποστήριξη σε όλους τους υπολοίπους. «Φτάσατε, Πάμε!», «Ανοίξτε, τελειώνετε!» παρακινώντας και τους άλλους γύρω του να κάνουν το ίδιο. Γνωρίζοντας πως με την ενθάρρυνση και το χειροκρότημα οδηγείς τον άλλο στο να πετά. Χαιρέτησα την Ηρώ και την Χριστίνα. Απολάμβαναν την διαδρομή  χωρίς να έχουν στα χέρια  τους κάποια ρακέτα του τένις.

Αντάμωσα με τον Πέτρο και την Ελένη από το Πλήρωμα. Βρεθήκαμε στη Κορίνθου με άλλη ταχύτητα φορώντας κάποιες άλλες γαλάζιες μπλούζες. Δεν πρόλαβα να τους πω  να φυλάξουν τα μετάλλια μήπως μας τα ζητήσουν  και φέτος στον Κρυμμένο Θησαυρό. Ο κόσμος συνέχιζε να περνάει από μπροστά μου. Ο ρυθμός σιγά-σιγά μειωνόταν, τα σώματα χαλάρωναν. Όμως το κέφι και ο ενθουσιασμός παρέμεναν. Αυτό που είχε σημασία ήταν πως τα χαμόγελα διατηρούνταν.

Ο ήλιος έκαιγε το πρωί της Κυριακής και η μέρα έτρεχε ασυγκράτητα.  Μαζί της και οι χιλιάδες δρομείς που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια δίπλα στους συνήθεις εραστές του ονείρου. Δημιουργώντας μία από τις καλές μόδες που μετά από την αρχική έκρηξη ελπίζουμε να παραμείνει. Μακριά από τις ενθουσιαστικές υπερβολές αλλά ως ουσιαστικό συμπλήρωμα της καθημερινότητας. Βοηθώντας για να βρούμε την  ισορροπία στους δύσκολους ψυχοσυναισθηματικούς καιρούς.

Γιατί η ζωή έχει πάνω κάτω κάτι από τον σημερινό αγώνα. Μία διαδρομή που πρέπει να διασχίσεις. Μόνος όπως ξεκινάς και όπως φεύγεις και από τις δύο. Βάζοντας  ένα στόχο και προχωρώντας με μεγάλες δρασκελιές. Μακριά από αποσπάσεις και υπεκφυγές. Με  την υπομονή και την ελπίδα πως μετά τις συνεχείς πεδιάδες της δράσης θα φανούν οι ψηλές κορυφές για τον καθένα από εμάς.