Πρεμιέρα κάνει στην Αθήνα η ταινία από την Ιαπωνία, «Τυφλή αγάπη – Radiance»

Σε διανομή της ΑΜΑ Films θα αρχίσει να προβάλλεται στους Αθηναικούς κινηματογράφους από αυτή την Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018, η τιμημένη με το Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών, νέα ταινία της Ναόμι Καβάσε από την Ιαπωνία, «Τυφλή αγάπη – Radiance». Πρόκειται όπως αναφέρει το σχετικό δελτίο Τύπου για μία τρυφερή και αισθηματική ταινία.

Σκηνοθεσία-Σενάριο: Ναόμι Καβάσε

Μουσική: Ιμπραίμ Μαλούφ

Μοντάζ: Τίνα Μπαζ

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μασατόσι Ναγκάζε, Αγιάμε Μισάκι, Τατσούα Φούτζι, Καζούκο Σιρακάουα, Μισούζου Κάνο, Μαντάρο Κόιτσι.

Χώρα Παραγωγής: Ιαπωνία, Γαλλία

Έτος Παραγωγής: 2017

Διάρκεια: 101 λεπτά

ΣΥΝΟΨΗ

Η Misako κάνει ηχητικές αποδόσεις σε ταινίες για άτομα με προβλήματα όρασης. Σε μια προβολή, συναντά τον Nakamori, έναν παλιό φωτογράφο ο οποίος χάνει αργά την όρασή του. Η Misako σύντομα ανακαλύπτει τις φωτογραφίες του Nakamori, οι οποίες θα την φέρουν πίσω στο παρελθόν της. Μαζί, θα μάθουν να βλέπουν τον κόσμο πιο λαμπερό και φωτεινό.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ THΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΡΙΑΣ

Η Misako είναι ο κύριος χαρακτήρας της ταινίας. Η δουλειά της είναι να κάνει ηχητικές αποδόσεις σε ταινίες για τυφλούς και άτομα με προβλήματα όρασης. Πώς φτάσατε στην ιδέα να εισάγεται αυτήν τη σπάνια δουλειά στην ταινία; Πόσο δύσκολο ήταν να γίνει ενδιαφέρουσα για το κοινό που θα την παρακολουθήσει;

Όταν έπρεπε να εισάγω την περιγραφή ήχου στην ταινία «Αn», κατόπιν αιτήματος των κειμενογράφων, ένιωσα ότι αυτοί (οι κειμενογράφοι της μεθόδου AD) θα μπορούσαν να έχουν μια πληρέστερη και βαθύτερη γνώση του κινηματογράφου από τους σκηνοθέτες. Και ενστικτωδώς συνειδητοποίησα ότι ήθελα να κάνω με ήρωα έναν από αυτούς τους ανθρώπους.

Η Misako συναντάει τον Nakamori, έναν σπουδαίο φωτογράφο ο οποίος σταδιακά χάνει την όρασή του. Σύντομα πλησιάζουν ο ένας στον άλλο. Πώς θα περιγράφατε τη σχέση τους;

Η Μisako θέλει να υπάρχει μια απτή αίσθηση ελπίδας στον κινηματογράφο. Είναι απογοητευμένη με τη ζωή που ζει επειδή δεν μπορεί να ξεπεράσει τα τραύματά της. Αλλά μόλις συνειδητοποιήσει ότι ο κινηματογράφος δεν είναι ίδιος με τη ζωή και ότι οι σκηνοθέτες δεν κάνουν ταινίες στις οποίες υπάρχει μόνο ελπίδα, αγωνίζεται με τον καλύτερο τρόπο για να παραδώσει αυτήν την ταινία σε άτομα με προβλήματα όρασης.

Ο Nakamori είναι ένας φωτογράφος που βλέπει λίγο ακόμα, αλλά ζει καθημερινά με το να ανησυχεί μήπως χάσει εντελώς την όρασή του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στην ταινία, είναι ενοχλητικός και αντιπαθητικός, κάνοντάς τον να έχει μια επιθετική στάση απέναντι στη Misako.

Σε πρώτο επίπεδο, οι Misako και Nakamori φαίνεται να έχουν αντιτιθέμενες αξίες και απωθείται ο ένας από τον άλλον, αλλά βαθιά έχουν κοινά πράγματα. Και όταν βυθίζονται σε αυτά, ο ένας μέσα στον άλλον, γεννιέται ένας πραγματικός δεσμός. Και δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη δύναμη του κινηματογράφου που τους κάνει να συνδέονται. Όμως, συμμετέχοντας στην παραγωγική πλευρά της ταινίας, ήταν μια πολύ δύσκολη διαδικασία για μένα να φτιάξω μια ταινία με θέμα τον κινηματογράφο.

Μέχρι το τέλος, βασανίστηκα πώς θα μπορούσα να συγχωνεύσω την ταινία μου «Radiance» με την ταινία μέσα στην ταινία «Radiance». Τελικά, συνειδητοποίησα ότι αυτή η συγχώνευση θα έπρεπε να συμβεί μέσα από εκείνο το σκοτεινό κινηματογραφικό αίθριο.

Το ίδιο το φως είναι πολύ σημαντικό στην ταινία, τόσο πραγματικά όσο και μεταφορικά. Πόσο δύσκολο ήταν να σκηνοθετήσετε το φως;

Ήταν αδύνατο να σκηνοθετήσω μεγάλες σκηνές με φυσικό φως το φθινόπωρο στην Ιαπωνία. Υπήρχαν πολλές ωραίες μέρες, αλλά οι ώρες του ηλιακού φωτός ήταν σύντομες. Παρόλα αυτά, φυσικά γυρίσαμε την ταινία κάνοντας τη μέγιστη χρήση των ωρών φωτός, μη διακόπτοντας την τάση μεταξύ των ηθοποιών, χρησιμοποιώντας κυρίως φυσικό φως.

Τόσο στο «An» όσο και στο «Radiance» η τέχνη είναι πάντα παρούσα. Μπορείτε να μας μιλήσετε για το ρόλο των τεχνών στη δική σας ζωή και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σας;

Ένα ταξίδι, για να ανακαλύψεις κάτι πραγματικό, δεν πρέπει ποτέ να είναι υπερβολικό. Πρέπει να εμφανιστεί φυσικά μέσα από μία σοβαρή αυτο-αντανάκλαση. Οι τέχνες σού δίνουν την ευκαιρία να το συνειδητοποιήσεις αυτό. Δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό ή αναγκαστικά ορατό. Δεν ξέρουμε πού είναι, αλλά υπάρχουν. Οι χαρακτήρες στις ταινίες μου βλάπτονται κατά καιρούς, μερικές φορές χάνονται. Πηγαίνουν μέσω ενός ταξιδιού να συναντήσουν τις τέχνες -ένα ταξίδι που ονομάζεται ζωή. Ο κινηματογράφος μπορεί να δώσει στα όρια των χαρακτήρων μια δύναμη, σαν μια ακτινοβολία.

*Η Ναόμι Καβάσε γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νάρα της Ιαπωνίας. Το 1997, με την 1η της μεγάλου μήκους ταινία, το «Moe No Suzaku», κέρδισε το βραβείο Caméra d'Or (καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού) στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών. Δέκα χρόνια αργότερα, το 2007, η τέταρτη ταινία της, το «Πληγωμένο δάσος - The Mourning Forest», έλαβε το Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής στο ίδιο Φεστιβάλ.

Το 2012, οι ταινίες της «Hanezu no tsuki» και «Genpin» βρήκαν διεθνή διανομή, ενώ η Ταινιοθήκη του Παρισιού διοργάνωσε μια ρετροσπεκτίβα στο έργο της.

Εκτός από σκηνοθέτις, η 48χρονη Ναόμι Καβάσε είναι επίσης η ιδρύτρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νάρα.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Υπέροχο, μαγευτικό και ζεστό, σαν ήλιος που βασιλεύει. -Le Parisien

Λουσμένη στο μελένιο φως του ηλιοβασιλέματος, η Καβάσε στρογγυλεύει γωνίες, γαληνεύει την ψυχή, μαγεύει τα μάτια. -Screen International.