Μια Μικρή Περιμετρική δεν θα φέρει από μόνη της την (αναπτυξιακή) Άνοιξη

Δικαιούμαστε να είμαστε ικανοποιημένοι για την παράδοση της Μικρής Περιμετρικής στην κυκλοφορία, αλλά δεν δικαιούμαστε και να είμαστε υπερήφανοι γιατί καταφέραμε, μόλις τώρα και αφού παρήλθαν δεκαετίες, να την αποκτήσουμε.

Δικαιούμαστε να την χαιρετίζουμε, ως ένα σημαντικό έργο υποδομής, αλλά όχι και να την αποθεώνουμε. Την επίτευξη του αυτονόητου, και μάλιστα με εμφανή καθυστέρηση, δεν γίνεται να την εξυψώνουμε.

Επομένως, αποδεχόμενοι τη λειτουργία της ως μια θετική, πλην όμως νομοτελειακή εξέλιξη, ας σκεφτούμε πόσα χρόνια χρειαστήκαμε για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Κι αν δεν πρέπει να στεκόμαστε στο παρελθόν, ας στραφούμε περισσότερο στο μέλλον. Αυτό δεν μπορεί να μάς περιμένει.

Ας αναλογιστούμε πόσα βήματα πρέπει να κάνουμε ακόμη, ως τοπική κοινωνία, μεθοδικά και συντονισμένα, ούτως ώστε να φτάσουμε στην πολυπόθητη ανάπτυξη με συγκεκριμένο σχέδιο και με στοχευμένο προσανατολισμό.

Διότι θα πρέπει να γίνει ευρέως αντιληπτό ότι όσες (επιθυμητές και αναγκαίες) υποδομές κι αν αποκτήσουμε, δεν θα καταφέρουμε τίποτα εάν εμείς δεν έχουμε αποφασίσει προς τα πού θα πάμε, συνεχίζοντας να βαδίζουμε στα τυφλά.

Προσωπικά περιμένω την ώρα που οι τοπικοί φορείς της Αυτοδιοίκησης και της αγοράς δεν θα αρκούνται σε γιορτές και πανηγύρια για την παράδοση ενός έργου υποδομής, αλλά θα καθίσουν σε ένα κοινό τραπέζι για να σχεδιάσουν από κοινού το αύριο.

Κι αυτή θα είναι μια πραγματική κατάκτηση για όλες και όλους μας, τους καρπούς της οποίας θα δρέψουν οι επόμενες γενεές.