Η πρόκληση του υποψηφίου Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδας

Λίγοι μήνες μας χωρίζουν από το 2019, το κατεξοχήν έτος εκλογών, τόσο για το εθνικό κοινοβούλιο και το ευρωκοινοβούλιο , όσο και για τους Δήμους και τις Περιφέρειες. Στρέφοντας το βλέμμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές , μπορώ να πω με σιγουριά ότι η περίπτωση της Δυτικής Ελλάδας, διαθέτει τα δικά της ιδιαίτερα εκλογικά και όχι μόνο χαρακτηριστικά, τα οποία τόσο  οι υποψήφιοι, όσο και οι πολιτικοί σχηματισμοί, καλό θα ήταν να λάβουν υπόψιν τους.

Το απόσταγμα που αφήνει η εμπειρία μου από τις δύο προηγούμενες περιφερειακές εκλογικές αναμετρήσεις , τις οποίες έζησα από κοντά, όχι ως υποψήφιος αλλά  ως στέλεχος, συνοψίζεται σε μια λέξη «κλειδί». Και αυτή είναι η σύνθεση.

Η Αχαΐα, η Ηλεία και η Αιτωλοακαρνανία, είναι τρεις νομοί διαφορετικοί, με ποικίλα επί μέρους ζητήματα και δεδομένα . Η περιφερειακή σύγκλιση και ανάπτυξη ωστόσο και η ώθηση της περιοχής, η βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της και η εξωστρέφεια αποτελούν κοινά αιτήματα.

Δεδομένου ότι οι ζυμώσεις έχουν ξεκινήσει για το ποιος θα διεκδικήσει την περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας, ο προσανατολισμός για τη ΝΔ  εκτιμώ ότι πρέπει να είναι ένα πρόσωπο νέο, άφθαρτο, με επαγγελματική καταξίωση, και εμπειρία, που να μπορεί ν΄ανταπεξέλθει στην πρόκληση του να συνθέτει, να διοικεί  αποτελεσματικά, με ευρύτητα σκέψης και να έχει ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με την κοινωνία.

Θα κληθεί να συνθέσει τρία διαφορετικά ψηφοδέλτια, διαφορετικές φιλοσοφίες και αντιλήψεις. Κυρίως όμως  χρειάζεται να διαθέτει ικανότητα διοίκησης τριών διαφορετικών νομών και  επίτευξης της περιφερειακής ενότητας, αναγνωρίζοντας τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε περιοχής.

Αν αφουγκραστεί κανείς προσεκτικά τον κόσμο θα διαπιστώσει ότι στρέφεται σε νέα πρόσωπα, που μπορεί να μην έχουν μεγάλη αναγνωρισιμότητα , ή την ίδια τουλάχιστον σε όλους τους νομούς, αλλά διαθέτουν εκείνα τα χαρακτηριστικά, τα οποία τους κάνουν να τα εμπιστευτούν. Η αναγνωρισιμότητα δεν θα πρέπει κατά την προσωπική μου άποψη να είναι το βασικό κριτήριο επιλογής. Δεν πρέπει να μας φοβίζει αν ένα πρόσωπο δεν τη διαθέτει σε μεγάλο εύρος.

Αποδείχτηκε έμπρακτα εξάλλου και στις δύο προηγούμενες αναμετρήσεις, ότι δεν παίζει καθοριστικό ρόλο, τόσο με τον Γιώργο Παπαναστασίου το 2010 όσο και με τον Ανδρέα Κατσανιώτη το 2014, οι οποίοι ξεκίνησαν από χαμηλή βάση αναγνωρισιμότητας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ανδρέας Κατσανιώτης έλαβε ποσοστό 49.5%  στον δεύτερο γύρο φτάνοντας πολύ κοντά στην πρωτιά. Πολλοί τότε δεν  πίστευαν μια τέτοια επιτυχία. Σε εκείνη την περίπτωση ο παράγοντας του χρόνου έπαιξε τον δικό του ρόλο. Αν οι εκλογές διεξάγονταν λίγες μόνο μέρες αργότερα, η πρωτιά θα είχε αλλάξει χέρια.

Σε αυτή τη νέα αυτοδιοικητική αναμέτρηση, η ΝΔ μπορεί και δικαιούται να κερδίσει την Περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας. Έχει τη γνώση και διαθέτει ικανά και νέα πρόσωπα, που μπορούν να δώσουν νέα προοπτική στον τόπο.

Ο επικεφαλής, συγκροτώντας  τα ψηφοδέλτια με  τους κατάλληλους υποψηφίους της  επιλογής του,  μπορεί να εξασφαλίσει τη νίκη. Οι εποχές των απόρθητων «κάστρων» έχουν περάσει. Και ο κόσμος δεν μαγεύεται πια ούτε από «κάστρα», ούτε από «δράκους», ούτε από «παραμύθια». Ο ρεαλισμός της νέας ματιάς θεωρώ ότι είναι πιο αποτελεσματικός και ελπιδοφόρος. Αρκεί να το πιστέψουμε όλοι και να μην επιτρέψουμε «τρικλοποδιές».