Ένα ακόμα πάρκο ή κάτι παραπάνω;

Η περιοχή  του Ρηγανόκαμπου και η αξιοποίηση της απασχολεί τους κατοίκους του ανατολικού  διαμερίσματος δεκαετίες τώρα και δυστυχώς πάντα αρνητικά. Από την δεκαετία του ’60 μέχρι τις αρχές του ’90 ο χώρος λειτούργησε επίσημα σαν σκουπιδότοπος, ενώ τα επόμενα χρόνια μπορεί να μη μεταφέρονταν σκουπίδια, αλλά η περιοχή συνέχιζε να υποδέχεται όλη την σαβούρα της πόλης.

Εκεί κατέληξαν τα μπάζα από τα ολυμπιακά έργα, ενώ ακόμα και σήμερα ο δήμος εναποθέτει εκεί τα αδρανή  υλικά,  από τους δρόμους που «ξύνει».

Σήμερα από την πλευρά της  κυβέρνησης υπάρχει  η πολιτική βούληση να παραχωρηθεί ο χώρος στον δήμο Πατρέων, και κάπου εδώ ξεκινάει ο προβληματισμός.

Μας αρκεί άραγε ένας χώρος με λίγο γκαζόν, λίγα παγκάκια άντε και δύο γηπεδάκια ή θέλουμε κάτι παραπάνω;

Κάτι που ίσως πολλοί  να μην θυμούνται, είναι ότι στις αρχές του ’90 ένα μεγάλο μέρος της περιοχής είχε μερικώς διαμορφωθεί. Περίπου 50 στρέμματα γκαζόν περιφραγμένο, με δέντρα περιμετρικά, αυτόματο σύστημα ποτίσματος και διαδρόμους για περπάτημα. Όμως παρά την διαμόρφωση αυτή το πάρκο μαράζωσε και εγκαταλείφθηκε, καθόσον δεν υπήρξε επισκεψιμότητα και το μόνο που έμεινε να το θυμίζει είναι το κράσπεδο της περίφραξης.

Συνεπώς, το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι αν πρέπει να επαναλάβουμε κάτι που στο παρελθόν δεν  λειτούργησε ή αν θα απαιτήσουμε κάτι παραπάνω, όπως ένα θεματικό πάρκο που θα το χαίρεται η πόλη, αλλά παράλληλα  θα φέρει και επισκέπτες, έσοδα στο δημοτικά ταμεία, ανάπτυξη στην περιοχή και θέσεις εργασίας για τους νέους μας.

Άποψη μου είναι ότι για την περιοχή δεν αρκεί ακόμα ένα πάρκο να τρώμε πασατέμπο βλέποντας το ηλιοβασίλεμα ή να βγάζουμε το σκύλο βόλτα. Το κάναμε μια φορά και απέτυχε. Το να το επαναλάβουμε, θα είναι παραλογισμός. Πριν από  οποιαδήποτε απόφαση, απαιτείται να γίνει ένας διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός που θα προσφέρει  καινοτόμες ιδέες και να ανοίξει η συζήτηση για το τι μπορεί να περιμένει η πόλη και οι πολίτες της από την ανάπλαση της περιοχής.

Αυτή η συζήτηση πρέπει να ανοίξει σήμερα, για να μη επαναληφθεί αυτό που έγινε  με την παραλιακή ζώνη στην οποία ένα χρόνο μετά αναζητούμε λύσεις περαιτέρω διαμόρφωσης, ή το πλατανόδασος.

Για να γίνουν όμως όλα τα παραπάνω απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ηγείται της πόλης μια δημοτική αρχή με όραμα, με φρέσκες ιδέες και με στόχο να βγάλει την Πάτρα από την αφάνεια και την μιζέρια, όχι απλά να διαχειρίζεται την φτώχεια με εσωστρέφεια.